سلام.
شبتون بخیر
اول کاری میخواستم یکم از ضرورت {خودشناسی} براتون بگم
همه ما ذاتا عاشق خودمون هستیم و برای خوشبختی خودمون حاضریم هرررکاری کنیم
ولی اگه یه نگاه به بشریت بندازیم چند درصدشون احساس خوشبختی دارن؟!
چند درصد به ارامش واقعی (نه یه لذت و ارامش کاذب و زودگذر) رسیدن؟
هرروزی که میگذره به اختراعات و اکتشافات و پیشرفت صنعت و راحتی زندگی جوامع امروزی بشر اضافه میشه ولی.
ولی بیاین ببینیم ادما تو این زمونه زندگی با ارامشی دارن یا صد سال دویست سال پیش؟
خب خیلیا قبول دارن که زندگی قدیما شیرین تر و با دلخوشی بیشتری بود.
پس چرا با اینکه هرروز داره علم پیشرفت میکنه بجای اینکه زندگیامون بهتر بشه هرروز به امار فقر و طلاق و فساد و جنایت خودکشی و. اضافه میشه
جوابش اینه چون برای (خودی) تلاش میکنیم که (خود) واقعیمون نیست
از همینجاس که ضرورت خودشناسی پیدا میشه
پس قدم اولمون این شد که خودمون بشناسیم و بعد بریم سراغ خودسازی✌️
کم هم نیستن همچین ادمایی فقط کافیه توجه کنیم.
ادم های پر اوازه و مشهوری که کارشون به پوچی و خودکشی میرسه!!
پس نتیجه حرفامون اینکه یخورده وقت بزاریم درمود خودمون و هدف خلقتمون و فلسفه زندگی بدونیم
نگران هم نباشید
به مرور درمورد هم اینا بحث میکنیم☺️
درباره این سایت